Η συγγραφέας Ελένη Γαληνού μας μιλά για πράγματα που μοιάζουν να ατονούν και να χάνονται και για εκείνα που «Ακόμη θυμάται»

Για πράγματα που μοιάζουν να ατονούν και να χάνονται πια στις μέρες μας, όπως η τρυφερότητα, η αλληλεγγύη, η πίστη, η μία και μοναδική αγάπη αποφάσισε να γράψει η Ελένη Γαληνού στο νέο της βιβλίο με τίτλο «Ακόμη θυμάμαι» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ). Η ίδια, σε συνέντευξη που μας παραχώρησε μας λέει ότι ακόμη θυμάται και θα θυμάται, την φορά που έπιασε στα χέρια της το πρώτο της βιβλίο.Με την Ελένη Γαληνού μιλήσαμε για πολλά, μιλήσαμε για τις αξίες, τις ανθρώπινες αντοχές, αλλά και τους πρόσφυγες και την εικόνα που αντίκρισε η ίδια προσφάτως στην ιδιαίτερη πατρίδα της τη Μυτιλήνη.

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

-κ. Γαληνού, στο τρίτο βιβλίο σας επιλέξατε ένα «δύσκολο» θέμα. Ένα κορίτσι γεννιέται με ένα σπάνιο χάρισμα… Πείτε μας δύο λόγια για αυτό.

-Το «Ακόμη θυμάμαι» είναι μια ιστορία σαν θρύλος. Όπως λέει και η μοναχή που το αφηγείται, αυτό που προέχει, είναι να πληροφορηθούμε το γεγονός. Όποιος θέλει μετά, ας το πιστέψει ή όχι. Σκοπός μου δεν είναι να εξηγήσω το χάρισμα, αλλά να κάνω τον αναγνώστη να δει πίσω από αυτό. Να ξεφύγει από την δύσκολη καθημερινότητα, να βρει μια χαραμάδα φυγής, ένα λόγο να σκεφτεί, να κοιτάξει μέσα του, να φιλοσοφήσει, να αντλήσει δύναμη από τον ίδιο του τον εαυτό.  Όμως πάνω απ’ όλα, να αισθανθεί το μεγαλείο και την δύναμη της αγάπης.

-Δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις σίγουρα υπήρχαν το 1920 όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει σήμερα;

-Όσο περνούν τα χρόνια και οι ενεργειακές θεραπείες μπαίνουν στην ζωή μας, αντίστοιχα φαινόμενα γίνονται ευκολότερα αποδεκτά. Πιστεύω πως η μόρφωση, κάνει τους ανθρώπους να μην φοβούνται τέτοια φαινόμενα, είτε τα αποδέχονται είτε όχι.

-Υπάρχουν πράγματα που «ακόμη θυμάστε» και ποια είναι αυτά που θα θέλατε να ξεχάσετε;

Δεν ξέρω αν θέλω να ξεχνώ δύσκολες στιγμές, σίγουρα όμως προσπαθώ να τις ξεπερνώ και να πηγαίνω παρακάτω. «Ακόμη θυμάμαι» και θα θυμάμαι, την φορά που έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο.

-Ζούμε σε μία εποχή όπου έχουν χαθεί οι αξίες;

-Φοβάμαι πως ναι. Αξίες και ιδανικά σταδιακά θυσιάζονται στο βωμό των υλικών αγαθών και της προσπάθειας για κοινωνική άνοδο. Ο άνθρωπος δεν βρίσκει πια χρόνο να κοιτάξει μέσα του και να δει πόσο μεγάλες δυνάμεις κρύβει, αν τις πιστέψει πραγματικά. Ας αναλογιστεί λοιπόν αν αξίζει να αφήσει την ύλη του να καταπνίξει το πνεύμα του.

-«Στερεύει η αντοχή», όταν περνάς «πέρα από τις κόκκινες γραμμές» (με αφορμή τους τίτλους των βιβλίων σας);

-Οι αντοχές των ανθρώπων δεν είναι ίδιες. Άλλοι παλεύουν και ξεπερνούν τις δυσκολίες και άλλοι όχι. Όμως, όπως είπα, ο άνθρωπος έχει πολύ δύναμη μέσα του που ίσως δεν γνωρίζει. Συχνά φτάνει να πει πως δεν θα αντέξει, όμως ο καιρός περνάει και εκείνος συνεχίζει να αντέχει.

-Το νησί από όπου κατάγεστε, η Μυτιλήνη έχει επωμιστεί ένα μεγάλο βάρος της υποδοχής των προσφύγων. Έχετε επισκεφθεί κάποιον από τους καταυλισμούς; Θεωρείτε ότι η αντοχή αυτών των ανθρώπων στερεύει;

-Πριν ένα μήνα, παρουσία το «Ακόμη θυμάμαι» στην Μυτιλήνη και είδα αυτούς τους ανθρώπους με τα μάτια μου να κοιμούνται σε εισόδους πολυκατοικιών, σε δρόμους και πλατιές. Αυτό που έβγαζαν, παρά την ταλαιπωρία τους, ήταν η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

-Οι Μυτιλινιοί έχουν δείξει μεγαλείο ψυχής και κάθε μέρα δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς…

-Ακριβώς και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο! Συγκέντρωναν και μοίραζαν ρούχα, κουβέρτες, παιχνίδια, τρόφιμα φάρμακα. Οι περισσότεροι είχαν να πουν μια ιστορία. Όμως είναι άλλο να το ακούς και άλλο να το ζεις.

-Εκτός από τη συγγραφή έχετε ασχοληθεί με τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τη στιχουργική,  τη διακόσμηση, τη γραφιστική. Όλα απαιτούν καλλιτεχνική ματιά και φαντασία. Υπάρχει κάτι που δεν έχετε κάνει και θα θέλατε να το κάνετε;

-Είμαι ανοιχτή στις προκλήσεις. Ίσως να γράψω ένα θεατρικό έργο σε σενάριο.

[quote_box_center]

Η Ελένη Γαληνού

Η Ελένη Γαληνού γεννήθηκε στην Αθήνα, κατάγεται από τη Μυτιλήνη και σήμερα κατοικεί στο Μαρούσι. Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό Διακοσμητική και Γραφικές Τέχνες και εργάστηκε πάνω στο αντικείμενό της για δέκα περίπου χρόνια. Αρκετά νωρίς φιλοτέχνησε την πρώτη προσωπική σειρά χιουμοριστικών σκίτσων με γενικό τίτλο «Μπουρμπουλήθρες» και λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η δεύτερη με τίτλο «Έρυκα και Ριρίκος Πικουρίκος». Και οι δύο σειρές έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και τη στιχουργική. Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση ζωγραφικής στο Κέντρο Τέχνης Πανταζίδης με θέμα «Σύννεφα». Ακολούθησαν δύο ακόμα ομαδικές εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το 2007 και το 2008. Με τη λογοτεχνία καταπιάνεται αρκετά χρόνια και, επιθυμώντας να εμβαθύνει στην έννοια και την τεχνική του μυθιστορήματος, το 2007 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο Η πόλη φοβάται με το διήγημα «…για ένα τσιγάρο!» (2013).

[/quote_box_center]

[quote_box_center]

Ακόμη θυμάμαι

1920. Μια νεαρή γυναίκα ζητάει καταφύγιο σε μια απομακρυσμένη μονή και, πριν πεθάνει, γεννάει ένα κοριτσάκι με σπάνιο χάρισμα. Πέντε μοναχές, Μαρία, Δομινίκη, Ορθοδοξία, Χρυσοστόμη, Αικατερίνη, προστατεύουν και μεγαλώνουν το κορίτσι έχοντας πλήρη επίγνωση του δώρου που φέρει. Η καθεμία με τη δική της ξεχωριστή ιστορία. Μια άγνωστη μοίρα από τον έξω κόσμο περιμένει να τις δέσει περισσότερο με τη ζωή του κοριτσιού. Χρόνια μετά το κορίτσι αυτό, η Χάρις, αφήνει το μοναστήρι για να προσφέρει το δώρο της στους ανθρώπους. Όταν ο έρωτας εισβάλλει στη ζωή της, οι ισορροπίες κλονίζονται. Το χάρισμα απαιτεί αγνότητα. Η επιλογή δύσκολη και ο έρωτας ορμητικός. Το χάρισμα χάνεται. 1940. Καθώς η Χάρις αναζητάει τον αγαπημένο της στη δίνη του πολέμου, έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλες αλήθειες που ποτέ δεν είχε σκεφτεί. Πόσο δύσκολος αποδεικνύεται ο νέος δρόμος; Τι σκοτεινό και ανατρεπτικό απειλεί τη ζωή της; Στις μέρες μας η τελευταία ηγουμένη αποκαλύπτει τη συγκλονιστική ιστορία που ακόμη θυμάται, και…

[/quote_box_center]