Η υπόθεση Χαϊκάλη, που κυριαρχεί στην επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, ανέδειξε για άλλη μια φορά τη δυσοσμία, τη σαπίλα του αστικού πολιτικού συστήματος, του τρόπου λειτουργίας του, των διασυνδέσεών του με επιχειρηματικούς ομίλους. Οι γραφικές, αστυνομικές, μυθιστορηματικές λεπτομέρειες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας απλά προσθέτουν όλο και κάτι παραπάνω για να κάνουν περισσότερο αποκρουστική και αηδιαστική όλη αυτή την ιστορία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν και να κάνουν γιορτές με ό,τι τους έχει απομείνει από μια πετσοκομμένη σύνταξη, ένα μικρό μισθό, ένα ψωροεπίδομα ανεργίας, παρακολουθούν να ξετυλίγεται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια τους για μία ακόμα φορά το ίδιο έργο. Να τους βάζουν ως δίλημμα μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογών το εξής: «Διαφθορά ή καθαρότητα;». Έσπευσε γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ να το υιοθετήσει, με την «Αυγή» να επισημαίνει στο πρωτοσέλιδό της: «Δημοκρατική λύση κόντρα σε διαφθορά – διαπλοκή»…
Το έχει ξαναζήσει ο λαός αυτό το έργο.
Ο λαός καλείται εδώ και χρόνια στις εκλογές να διαλέγει τους «αδιάφθορους» κόντρα στους «διεφθαρμένους» διαχειριστές τού κατά τ’ άλλα σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, της πολιτικής της ΕΕ, επικεντρώνοντας στη διαφθορά αλλά όχι στο σύστημα που τη γεννά και την τρέφει, το οποίο «τυχαίνει» επίσης να του επιβάλλει μια ζωή με στερήσεις, τσακισμένα δικαιώματα, μεγάλες απώλειες σε περίοδο κρίσης, συνεχιζόμενες αιματηρές θυσίες σε περίοδο ανάκαμψης.
Θυμίζουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Το 2004, το έζησε με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κ. Καραμανλή, να πηγαίνει στις εκλογές με «σύνθημα» την κάθαρση και να χαρακτηρίζει τον τότε πρωθυπουργό «αρχιερέα της διαπλοκής» για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου και όχι μόνο. Και ήρθαν οι …αδιάφθοροι στην κυβέρνηση.
Το 2009, ο λαός έζησε το ίδιο παραμονές εκλογών, όταν ο Γ. Παπανδρέου ζητούσε την ψήφο του λαού καταγγέλλοντας την κυβέρνηση Καραμανλή για το Βατοπέδι, τη «Ζήμενς» και πολλά άλλα. Και ήρθαν ξανά οι …αδιάφθοροι στην κυβέρνηση.
Το 2012, ο λαός το ξαναείδε το έργο με άλλους πρωταγωνιστές. Ο Αντ. Σαμαράς είχε στην πρώτη γραμμή της προεκλογικής του ρητορείας τη λίστα Λαγκάρντ, τα υποβρύχια κ.τ.λ. κ.τ.λ. Και ήρθαν ξανά οι αδιάφθοροι…
Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται αλλού.
Βιώνει τις επιπτώσεις της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βιώνει την καπιταλιστική βαρβαρότητα που πατά πάνω σε ερείπια και «πτώματα». Βεβαίως, τόσες αντικαταστάσεις διεφθαρμένων από αδιάφθορους κι όμως το θέμα της διαφθοράς όχι μόνο δεν λύνεται αλλά ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα γεννιούνται και αναπαράγονται σκάνδαλα με μεγαλύτερη συχνότητα.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή που περιγράψαμε υπάρχει μια λογική αλληλουχία. Κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν αυτή τη βαρβαρότητα και να συνεχίσουν την αντιλαϊκή πολιτική, έχουν την ίδια στρατηγική αναφορά. Άρα, δεν μπορούν αντικειμενικά να βάλουν ως δίλημμα αυτό που για το λαό έχει πρωταρχική σημασία. Γιατί και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε επισημαίνουν και ναυαρχίδες του αστικού Τύπου, συμφωνούν με το να είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συμφωνούν ότι το χρέος, που δεν το έχει δημιουργήσει ο λαός, πρέπει να το πληρώσει. Συμφωνούν στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό τους βολεύει η σκανδαλολογία. Γιατί εμποδίζει το λαό να δει την ουσία του προβλήματος και τον οδηγεί στο να επικροτεί επιφανειακές αλλαγές εντός του αστικού πολιτικού συστήματος που δεν αγγίζουν καθόλου το ίδιο το εκμεταλλευτικό, σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα της εξουσίας των μονοπωλίων.
