Ο χρόνος που φεύγει είναι αναμφισβήτητα ο πιο καθοριστικός των τελευταίων δεκαετιών ως προς την ωμή αποτύπωση της μεγάλης κρίσης και της μεγέθυνσης των γενικευμένων αντιθέσεων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αποτελεί αντικειμενικά την εμφανή πλευρά του «φθινοπώρου» της αμερικανικής ηγεμονίας, που σηματοδοτεί την παγκόσμια ρευστότητα και τον λυσσαλέο γεωπολιτικό ανταγωνισμό, εν σχέσει με την παγκόσμια ηγεμονίας των πόλων του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος ( Η.Π.Α. , Ευρώπη, Ρωσία, Κίνα κλπ).
Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
Η αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που επιβλήθηκε μετά την γιγαντιαία διεθνοποίηση του καπιταλισμού, υπό την ηγεμονία των Η.Π.Α τις προηγούμενες δεκαετίες μετά και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αφήνει πίσω της μεγάλα χάσματα στο παγκόσμιο σύστημα αλλά και στις επιμέρους κοινωνίες, όπως για παράδειγμα το τεράστιο χάσμα μεταξύ των «ελίτ» και των πολυπληθών κοινωνικών στρωμάτων που συνωθούνται στο περιθώριο και στη φτωχοποίηση.
Το χάσμα αυτό έρχεται να υπερκαλύψει και να αποπροσανατολίσει σε μεγάλο βαθμό την θέση και την στάση των καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων εν σχέσει με τη βασική ταξική αντίθεση Κεφαλαίου και Προλεταριάτου υπό τη σωστή έννοια, που έδωσε για αυτό ο Καρλ Μαρξ (δηλαδή όλων των κοινωνικών στρωμάτων που καταπιέζονται από την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία ).
Αυτή η εξέλιξη έχει ως συνέπεια να εμφανίζονται ως «ηγέτες» της αντίστασης κατά της παγκοσμιοποίησης και της αυταρχικής – αλαζονικής παγκόσμιας καπιταλιστικής ελίτ , φασιστικά και ακροδεξιά κινήματα και ιδιόρρυθμοι αμφιβόλου ποιότητας ηγέτες (Τραμπ στις Η.Π.Α, κίνημα BREXIT στη Βρετανία με πρωταγωνιστή τον Φάρατζ, Λεπέν στη Γαλλία κ.λ.π) όπου ισχυρά εργατικά , αγροτικά και μικρομεσαία στρώματα αποτελούν την μεγαλύτερη δεξαμενή της πολιτικής τους στήριξης, αν και αυτοί αντικειμενικά αποτελούν τις «χρυσές» εφεδρείες του μεταλλαγμένου σήμερα παγκόσμιου καπιταλισμού.Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ιστορικά οι ακροδεξιές και φασιστικές εφεδρείες αποτελούσαν πάντοτε προτεραιότητες του παγκόσμιου Κεφαλαίου σε περιόδους οικονομικής κρίσης, και όπως εύστοχα έχει επισημανθεί, ο φασισμός αποτελεί το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στην σημερινή «μεταλλαγμένη» επιθετική χρηματοπιστωτική μορφή του.
Αυτός άλλωστε είναι και η αιτία της μεγάλης κρίσης που εμφανίζει σήμερα ο πλανήτης και των δεινών της ανθρωπότητας, που με έξοχο τρόπο αναλύθηκε από τον μέγιστο φυσικό θεωρητικό Στίβεν Χόκινγκ ,στο πρόσφατο άρθρο – κραυγή που δημοσίευσε ο Guardian «Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας». Πέραν των άλλων επισημάνσεων, τονίζονται οι εξελίξεις στον παραγωγικό τρόπο ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού και η μετεξέλιξη του , χρησιμοποιώντας υπέρ των κερδών των ελίτ και τις τεράστιες τεχνολογικές ανακαλύψεις, οι οποίες αντικειμενικά οδηγούν τα παγκόσμια πράγματα σε γενικευμένη έκρηξη εάν δεν υπάρξει δραματική αλλαγή στη μέχρι τώρα πορεία, κάτι που αντικειμενικά σημαίνει την υπέρβαση του καπιταλισμού, όσο κι αν αυτό ακούγεται ουτοπικό ή αδύνατο.
Μεταξύ αυτών των σαρωτικών αλλαγών είναι η αυτοματοποίηση των εργοστασίων, που έχει αποδεκατίσει τις θέσεις εργασίας στις παραδοσιακές κατασκευές, η, δε, ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης είναι βέβαιο, πως θα οξύνει το φαινόμενο αυτό, πλήττοντας βαθύτατα τις μεσαίες τάξεις και αφήνοντας διαθέσιμες μόνο τις θέσεις που απαιτούν υψηλή δημιουργικότητα και ανθρώπινη εποπτεία.
Παράλληλα το διαδίκτυο και οι δικτυακές πλατφόρμες επιτρέπουν σε πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων να συγκεντρώσουν από την μια πλευρά αμύθητο πλούτο και από την άλλη να διατηρούν επιχειρήσεις με ελάχιστες θέσεις εργασίας, αλλά με τεράστιο κέρδος. Αντιλαμβάνεται κανείς, ότι η εξέλιξη αυτή είναι καταστροφική για τις κοινωνίες και την κοινωνική ισορροπία. Αυτό αποτελεί βαθειά μετεξέλιξη του παραδοσιακού βιομηχανικού καπιταλισμού, που σε συνδυασμό με την επέκταση του χρηματοπιστωτικού βραχίονα του οδηγεί τον κόσμο σε ένα καθεστώς διαρκώς διογκούμενης οικονομικής ανισότητας, όπου ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη, ακόμα και στις παλιές μητροπόλεις του καπιταλισμού, βλέπουν όχι μόνο το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει δραματικά, αλλά να εξαφανίζεται και η ελπίδα τους να βγάλουν τα προς το ζην.
Παράλληλα, ο πλανήτης και η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τεράστιους περιβαλλοντικούς κινδύνους, όπως κλιματική αλλαγή, υπερπληθωρισμό που διογκώνει τις μεταναστευτικές ροές με τις πολλαπλές στρεβλώσεις σε όλα τα επίπεδα, επιδημίες, μόλυνση των ωκεανών, προβλήματα στην τροφική παραγωγή και εξαφάνιση των ειδών. Όλα αυτά σηματοδοτούν και υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε στην πιο επικίνδυνη φάση της ανθρώπινης ανάπτυξης, έχοντας το καπιταλιστικό σύστημα ανατραπεί από σύστημα χειραφέτησης του ανθρώπου από τη φεουδαρχία και τον σκοταδισμό σε ένα επικίνδυνο για τον πλανήτη και τον άνθρωπο σύστημα. Όπως τονίζει εμφατικά ο Χόκινγκ, έχουμε τα τεχνολογικά μέσα να καταστρέψουμε τον πλανήτη μας αλλά ακόμα δεν έχουμε τα μέσα για να ξεφύγουμε από αυτόν.
