«Μα, τα σημάδια της φύσης, τα σημάδια του κόσμου και αυτά της ζωής,
αν τα φτιάχναμε εμείς, δε θα λέγαμε κι ούτε θα έδειχνε πως τούτο το σήμερα
δε μοιάζει σαν χτες ή προχτές, / δε μοιάζει σαν αύριο ή σαν ένα αύριο,
που όταν θα ρίχνει βροχή, / όταν θα βγαίνει ο ήλιος, / όταν θα τρέχει τ’ αγέρι, όταν θα βγαίνει η σελήνη συντροφιά με τ’ αστέρια
και όταν ακόμα ακούμε και του λύκου φωνή,
που δεν θα ‘ναι δικιά του κι ούτε θα μοιάζει δικιά του / μα θα σκούζει παράξενα,
όταν θα διαιωνίζεται στους αιθέρες / η Μοίρα της Φύσης κι αυτής τη Ζωής!»
Στον 21ο αιώνα η «ανθρώπινη» θηριωδία έχει πλέον ολοκληρωθεί. Δεν υπάρχει πια τίποτα κακό και άσχημο, παρανοϊκό και δολοφονικό σε Παγκόσμια κλίμακα, που ο «θεός» άνθρωπος δεν το κατέστρεψε. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του αιώνα μας είναι το καθημερινό πολυπληθυσμιακό κυνηγητό από αχυράνθρωπους του κεφαλαίου και των θρησκευτικών δογμάτων. Η εγκατάλειψη των νοικοκυριών, των πατρίδων και των πολιτισμών τους, η καταναγκαστική «έξοδος» συνανθρώπων μας σε ακριβ0πληρωμένα!! αδιέξοδα και οι ατέλειωτες και μακάβριες περιπέτειες, ο φόβος και η απόγνωση που τους οδήγησε στην αναγκαστική τους φυγή, μας παραπέμπουν στην έξοδο των Ισραηλιτών από την αυτοκρατορία των Φαραώ και η καθοδόν περιπέτειά τους προς τη Χώρα της επαγγελίας…
Εκείνο που ξεχωρίζει την παλιά έξοδο με τη σημερινή είναι το ασύγκριτα μεγάλο δράμα των προσφύγων και μεταναστών του 21ου αιώνα προς τις ευημερούσες ευρωπαϊκές γαίες και η αδιαφορία του θεού, για τους πιστούς…
Η δύση, η οποία έχει την απόλυτη ευθύνη… και αν όχι φέρνει ένα αμάρτημα από τις παλιότερες θανατικές θρησκευτικές εποχές, σήμερα επαναλαμβάνονται με τους πιο στεγνούς και απάνθρωπους τρόπους, και η δύση, ο πολιτισμένος κόσμος δηλαδή, μέσα από τους φασιστορατσιστικούς και επεκτατικούς πολέμους, ξεδιάντροπα ενισχύει.
Μεταξύ σφύρας και άκμονος βρίσκεται ο λαθραίος επιβάτης στη βάρκα του δουλεμπόρου, την οποία ακριβοπληρώνει για να ταξιδέψει στον υγρό θάνατο. Πότε θα τα καταφέρει να φτάσει σε κάποιο σιδηροδρομικό σταθμό που κάποιο τρένο θα τον πάει στο αβέβαιο, στον εξευτελισμό, στην ταπείνωση, άδειος και με κατάμαυρη ψυχή που κάποιο κύμα του άρπαξε αγαπημένο του πρόσωπο. Πότε θα βρεθεί σε κάποιο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης, έτσι που η επανάληψη της ιστορίας να μην αμφισβητείται από κανέναν. Κυνηγημένος από τους πιστούς του Αλλάχ και απροστάτευτος απ’ τους πιστούς του Θεού ή αντίστροφα γράφει τη δική του δραματική ιστορία στα κλειστά κάστρα που συναντά και το τρύπημα του ρατσιστικού δακτύλου που δέχεται να του τρυπά τα διαλυμένα του σωθικά και να ισοπεδώνει κάθε βοήθεια που οι πολίτες των χωρών … υποδοχής προσφέρουν.
Παρεμπιπτόντως, εδώ θα δούμε και το βρώμικο όσο και «αυστηρό» δάχτυλο του «ΟΗΕ», που μόνο ΟΗΕ δεν είναι, παρά μια οργάνωση που ακριβοπληρώνεται να… προειδοποιεί και να φοβερίζει κουνώντας το δάχτυλό του «απειλητικά» σε όσα κράτη-μέλη δεν προσφέρουν βοήθεια στους πρόσφυγες!! Δηλαδή στη δική τους πληγή, αυτοί του ΟΗΕ τη δημιούργησαν και αιμορραγεί, αυτή η κομπανία των κηφήνων…,(μισθοί, φαγοπότια, ταξίδια και περγαμηνές για το «έργο» που επιτελούν…,) επέτρεψαν τους πολέμους, αυτός ο οργανισμός είναι ένα από τα πιόνια της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ένας ηθοποιός, υποκριτής και συμπρωταγωνιστής στα μεγάλα δυτικά θέατρα του παραλόγου…
Ο Πολίτης του Κόσμου, αυτός που πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια μας περιέγραψε ο Σωκράτης κι εμείς τον φανταστήκαμε, τον άνθρωπο-Πολίτη, ως άρχοντα, νοικοκύρη, φίλο του ανθρώπου και της γης, τον βλέπουμε να εξαναγκάζεται να αλλοτριώνεται και να χαλιναγωγείται, ανήμπορος, πεινασμένος, άνεργος, άστεγος, άρρωστος, διωγμένος και απόλυτα εξαρτημένος από μια χούφτα αχυράνθρωπων του Παγκόσμιου πληθυσμού, μιας χούφτας ονάγρων και αθλίων που οδηγούν την ανθρωπότητα και τον Πλανήτη σε μια άγνωστη ως τώρα Παγκόσμια Δίνη…
«Τάχα να ’ναι μόνο τούτοι που πληθαίνουν και βογκούν
και στο τρένο της ζωής τους δεν μπορούν να ανεβούν;
Πόσοι είν’ εγκλωβισμένοι σε παράγκες και αυλές
και με σύρματα φραγμένοι να θωρούν το εκκρεμές;
.
Έγχρωμοι, μαύροι και άσπροι και πιστοί των θρησκειών
του Χριστού, Γιαχβέ, Μωάμεθ και ποικίλων λατρειών
μας ραντίσανε κατράμι κι είμαστε μαυρισμένοι
της γης μάς καταντήσαμε να ’μαστε κολασμένοι
.
Στη δύση που μας σέρνουνε οι βάρβαροι της γης μας
σκιά θα μείνει μόνιμα πάνω στην κεφαλή μας
σκόνες πυκνές θα σβήσουνε του ήλιου οι αχτίδες
κι οι νεκροθάφτες θα κολλούν στα φέρετρα σανίδες
.
Κι αυτό δείχν’ αναπόφευκτο, τέλος, δεν θα τελειώνει
γύπες θα πέφτουν πάνω μας κι η σάρκα δε θα λιώνει.
Μα είναι κι ανατρεπτικό αν σηκωθούμε τώρα
τον ύπνο μας να διώξουμε πριν τη στερνή μας ώρα
.
Προστάτες μας να κάνουμε τη λευτεριά κι ειρήνη,
λάβαρα να τα σκώσουμε να διώξουμε τη δίνη.
Δεν είμαστε, να κρώξουμε, της γης οι κολασμένοι
ήμασταν μόνο θύματα, τεράτων, ναρκωμένοι…»
Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Οκτώβριος 23 2015 [email protected] www.fasoulas.de
