Ζαχαρούλα Γιαβρούτα-Λούδα: Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί…

Η Ζαχαρούλα Γιαβρούτα- Λούδα ασχολείται με την αμπελοκαλλιέργεια και την παραγωγή κρασιού. Με τον σύζυγό της διατηρούν ένα μικρό αλλά σύγχρονο οινοποιείο στη Διάβα Καλαμπάκας.

Συνέντευξη στην Αντιγόνη Παφίλη στο  themachine.gr

“Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι έχετε μάθει όλοι τη Διάβα γιατί πριν μερικές έπεσε η γέφυρα της περιοχής. Μια γέφυρα που κατασκευάστηκε πριν 30 χρόνια! Ευτυχώς χωρίς καμία ανθρώπινη απώλεια. Η ζωή μας όμως άλλαξε δραματικά από εκείνη τη μέρα”Δεν είχα καμία σχέση μ αυτό το επάγγελμα. Ζούσα κι εργαζόμουν στην Αθήνα. Και μάλιστα σε δημοσιογραφική εκπομπή (στους Πρωταγωνιστές με τον Σταύρο Θεοδωράκη) οπότε τα ατελείωτα 18ωρα και οι τρελοί ρυθμοί ήταν η ζωή μου. Στο μυαλό μου όμως επεξεργαζόμουν διάφορα σενάρια. Ήξερα ότι ήθελα να αλλάξω τρόπο ζωής. Στο που θα μείνω και τι θα κάνω δεν είχα καταλήξει. Η αρχική μου σκέψη ήταν να μείνω στην Κρήτη ή στην Σύρο. Την πρώτη φορά που το είπα με κοίταξαν λίγο περίεργα και δεν μου έδωσαν και πολύ σημασία.” Τη δεύτερη φορά όμως το ανακοίνωσε κανονικά.” Όταν με ρώτησαν το λόγο η απάντησή μου ήταν η εξής: «Θέλω να τρώω ντομάτα και να μυρίζει ντομάτα». Για τη Ζαχαρούλα αυτό δεν ήταν ελιτίστικο καθώς τίποτα δεν ήταν λυμένο. Ήταν όμως η ανάγκη της. Είχε αλλάξει κι ο τόπος προορισμού εν τω μεταξύ. “Έτσι εν συντομία με βρίσκετε στη Διάβα να ασχολούμαι με αμπέλια και την παραγωγή κρασιού.”

Και δεν σταματά εδώ…Καλλιεργεί σχεδόν όλα τα λαχανικά που καταναλώνει η οικογένειά και φτιάχνει σάλτσες, μαρμελάδες κι οτιδήποτε άλλο προκύπτει. Τελευταίο κατόρθωμα (μετά από 3 χρόνια προσπάθειας) είναι ότι έμαθε να ανοίγει φύλλο για πίτες. Στο σπίτι προστέθηκαν και 2 κοτέτσια και μάλιστα με δύο διαφορετικές ποικιλίες με κότες. Οι μισές είναι για το κρέας τους και οι άλλες για τα αβγά τους.

“Ξυπνάω το χειμώνα στις 6.30. Εκείνη την ώρα έχουν ξυπνήσει και οι μεγάλες. Απλώς τώρα τελευταία ακολουθούν ένα νέο κανόνα και δεν μπαίνουν στο δωμάτιό μου πριν πάει 7.00. Πραγματικά έχω σκεφτεί πολλές φορές πως αν υπήρχε μια κάμερα στο σπίτι μου το πρωί θα γινόμουν πλούσια. Η μεγάλη μου κόρη είναι 6,5 ετών η δεύτερη είναι 4,5 και η τελευταία είναι 9 μηνών. Οπότε πρέπει ως τις 7.45 να έχουν φάει, πλυθεί, ντυθεί όλες. Οι κότες θέλουν μόνο άνοιγμα και φαγητό. Α ναι πρέπει να είμαι έτοιμη κι εγώ. Το πόσες φορές έχω δει στο αυτοκίνητο πια ότι φοράω παντόφλες ή ότι το ένα μου παπούτσι δεν είναι ίδιο με το άλλο ή ότι η μπλούζα είναι ανάποδα ή ότι δεν έχω φορέσει κρέμα ημέρας φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να το αναφέρω. Όλοι στο αυτοκίνητο πια και ξεκινάμε για τα σχολεία. Πάντα στο αυτοκίνητο τραγουδάμε το πρωί οπότε είναι μια πολύ ωραία στιγμή. Μετά την παράδοση των δυο μεγάλων το μωρό έρχεται μαζί μου στο οινοποιείο. Είμαστε εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα καθώς έχουν περάσει άλλα δυο μωρά από εδώ. Που σημαίνει έχουμε καρότσι, παρκοκρέβατο, σεντόνια, κουβερτούλες, παιχνίδια, multi, πιάτα, κουταλάκια, ποτηράκια κτλ. Η μαμά δουλεύει και το μωρό ακούει μουσική κι αν όλα πάνε καλά παίρνει και κανένα υπνάκο. Ενδιάμεσα έχει και δυο ταΐσματα. Τελειώνουμε από τη δουλειά στις 16.00 που έχουν τελειώσει και οι μεγάλες από το σχολείο και τις δραστηριότητες τους. Πηγαίνουν τραμπολίνο και μια φορά τη βδομάδα αναρρίχηση. Οπότε σπίτι πάλι όλοι μαζί. Εκεί ακολουθεί άλλη τρέλα. Πρέπει να φάμε, να διαβάσουμε- η Γεωργία πηγαίνει στην πρώτη φέτος- να μαγειρέψουμε για την επόμενη μέρα, να ζωγραφίσουμε, να παίξουμε, να ετοιμάσουμε τα ρούχα της επόμενης μέρας- που ακόμη δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουμε μιας και την επόμενη μέρα αλλάζουν γνώμη- , να μιλήσουμε γιατί προκύπτουν και θέματα, να διαβάσουμε καμιά ιστορία  κι αν έχουν μείνει κουράγια να κάνουμε μπάνιο. Όπως και να χει όμως όλες τους θα έχουν κοιμηθεί στις 20.00. Μερικές φορές και πιο νωρίς. Κι εδώ να πω κι ένα μυστικό στις φίλες μας. Αν δεν κάνουν μπάνιο κάθε μέρα, δεν παθαίνουν τίποτα. Μιλάμε πάντα για το χειμώνα. Επίσης αν βγαίνουν έξω και είναι σωστά ντυμένα πάλι δεν παθαίνουν τίποτα. Αυτό -μέσες άκρες- είναι το χειμερινό μας πρόγραμμα. Γιατί λίγο πριν την άνοιξη κι έχοντας τελειώσει με τα κλαδέματα ανοίγουν οι άλλες δουλειές έξω και δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα.”

Πώς είναι όμως να είσαι εργαζόμενη και μητέρα; Αν δεν το ξέρει η Ζαχαρούλα τότε ποιός;

“Υπάρχουν μέρες που με κατατρώνε οι τύψεις. Ξέρετε ότι ζούμε σε μια χώρα του παραλόγου. Δεν υπάρχει καμιά βοήθεια ως προς τη μητέρα. Ειδικά των αυτοαπασχολούμενων γυναικών και του ιδιωτικού τομέα. Κι όταν δεν υπάρχει και βοήθεια από γιαγιάδες είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Υπήρξαν πολλές στιγμές, ειδικά όταν γέννησα την πρώτη μου κόρη, που έκλαιγα ασταμάτητα γιατί την κοίμιζα μέσα στο αμπέλι όταν τρυγούσα ή όταν κοιμότανε στο παρκοκρέβατο σκεπασμένη από παντού να μην τη φάνε οι σφήκες κι εγώ πάταγα σταφύλια. Ή όταν είχα την Ολγίτσα στο καρότσι και μου άπλωνε τα χέρια να παίξουμε κι εγώ της έκανα νοήματα να μην κάνει φασαρία γιατί μιλάω με πελάτη στο τηλέφωνο. Ή τώρα με την Άννα που κλαίει καμιά φορά κι εγώ πρέπει να μιλήσω και κάνω γκριμάτσες για να σταματήσει. Δεν έχω αφήσει ποτέ τα κορίτσια με κάποιον άλλο εκτός της μητέρας μου κι αυτό συγκεκριμένες φορές. Υπήρξαν στιγμές – πολλές δεν σας κρύβω- που ύψωσα τόνο φωνής. Που θύμωσα. Που μάλωσα. Υπάρχουν πολλές στιγμές ακόμη και σήμερα που αισθάνομαι άσχημα. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Ότι κι αν έγινε ήταν πάντα μαζί μου. Δεν με στερήθηκαν ποτέ ως παρουσία. Αυτό με γαληνεύει λίγο. Επίσης όσο κι αν διάβασα κι αν ρώτησα κι αν έψαξα στο τέλος ακολούθησα ένα δικό μου μοντέλο ανατροφής των παιδιών. Και νομίζω πως λειτούργησε. Ως τώρα. Αυτό της συζήτησης για τα πάντα και της αλήθειας.”

Τί δεν θα άλλαζε;

“Δεν αλλάζω με τίποτα τις στιγμές που μιλάμε με τα κορίτσια. Από τη στιγμή που ήταν στην κοιλιά μου τους μιλούσα για τα πάντα. Με την κανονική μου φωνή. Δεν έχω άλλη. Κι έτσι συνεχίζουμε. Και με το μωρό και με τις μεγάλες. Με το μωρό δίνω εγώ τις απαντήσεις – και είναι πολύ βολικό- ενώ με τις μεγάλες τα ακούω κανονικά! Έχουν άποψη για τα πάντα. Από το ντύσιμο, τους άντρες – ναι ναι- τη φιλία μέχρι την πολιτική ζωή της χώρας. Έχουν περάσει και 4 εκλογικές αναμετρήσεις  με μαμά «Ποταμίσια».Δεν αλλάζω με τίποτα τη στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου και τις βλέπω μπροστά μου. Μ αγκαλιάζουν, με φιλάνε και μου λένε την πιο γλυκιά καλημέρα που αξιώθηκε ν ακούσει κανείς. Και τις τραβάω κοντά μου, τις φιλάω και λέω ό,τι πιο χαζό μπορεί να πει άνθρωπος αλλά για μένα έτσι είναι. Είναι οι πριγκίπισσές μου. Οι νεράιδες μου. Ο λόγος που ζω κι αναπνέω. Και τους το λέω κάθε πρωί. Φιλώντας τες λαίμαργα. Δεν αλλάζω με τίποτα τις στιγμές που χορεύουμε και τραγουδάμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και το κάνουμε καθημερινά. Και δεν σας κρύβω ότι είναι οι μοναδικές στον κόσμο που εκτιμούν τις φωνητικές μου ικανότητες! Δεν αλλάζω με τίποτα τις στιγμές που κοιτάμε στον ουρανό και βλέπουμε τα αστέρια. Δεν αλλάζω με τίποτα τις στιγμές που προσπαθώ να  εξηγήσω πόσο πολύ τις αγαπάω και γιατί. Δεν αλλάζω με τίποτα τις στιγμές που ονειρευόμαστε όλες μαζί. Δεν αλλάζω με τίποτα τις στιγμές που σκυλιάζω κρυφά γιατί βλέπω ότι δεν με χρειάζονται. Θέλω να είναι ανεξάρτητες. Κι έτσι τις μεγαλώνω. Αλλά σκυλιάζω. Το ερμηνεύω ότι δεν με θέλουν. Ή ότι δεν μ έχουν πια ανάγκη. Και χαζογελώ όταν με φωνάζουν κοντά τους για μικροπράγματα που γνωρίζω πολύ καλά ότι μπορούν να τα κάνουν και μόνες τους. Όλα όμως έτσι ξαναμπαίνουν στη θέση τους!”

Και βέβαια οι προσδοκίες και τα θέλω δεν σταματούν…

“Αυτό που θα θελα να αλλάξω είναι να έχω λίγο περισσότερο χρόνο μαζί τους. Ή ίσως λίγο πιο ξέγνοιαστο χρόνο μαζί τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εφικτό και σιγά σιγά αρχίζω και το αποδέχομαι. Μεγαλώνουν πολύ γρήγορα. Τη μια στιγμή οι πατούσες τους χωράνε στο χέρι σου και την άλλη τις παρακολουθείς σε θεατρικά, σε γυμναστικές επιδείξεις και ξαφνικά διαβάζουν μόνες τους το βιβλίο που μέχρι χθες τους το διάβαζες εσύ! Και προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε. Δεν μπορεί να περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος. Και Θεέ μου τα έκανα όλα σωστά; Εγώ όχι. Και πια είμαι οκ μ αυτό. “