Εκπαίδευση Ύπνου: Τι θα έλεγε το μωρό εαν μπορούσε να μιλήσει

Αγαπητή Μαμά,

Έχω μπερδευτεί!

Συνήθιζα να αποκοιμιέμαι στην ζεστή και μαλακή αγκαλιά σου. Κάθε βράδυ κουρνιάζω κοντά σου, τόσο κοντά, ώστε να ακούω την καρδιά σου να χτυπά και να μυρίζω τη γλυκιά σου μυρωδιά. Χαζεύω το πρόσωπό σου καθώς αποκοιμιέμαι και νιώθω ασφάλεια στην αγκαλιά σου που είναι γεμάτη αγάπη. Όταν ξυπνάω επειδή η κοιλιά μου γουργουρίζει ή τα πόδια μου είναι κρύα και χρειάζομαι αγκαλιά, εσύ με φροντίζεις και μέσα σε λίγο χρόνο ξανακοιμάμαι.

Αλλά η τελευταία εβδομάδα είναι διαφορετική.

Κάθε βράδυ κυλάει έτσι: Με βάζεις στην κούνια και μου δίνεις ένα φιλί για καληνύχτα, σβήνεις το φως και φεύγεις. Στην αρχή είχα μπερδευτεί αρκετά και αναρωτιόμουν που να πήγες. Σύντομα άρχισα να φοβάμαι, και σε φώναζα. Σε φώναζα μανούλα και εσύ δεν ερχόσουν. Ένιωθα λύπη. Σε χρειαζόμουν απεγνωσμένα. Δεν είχα ξανανιώσει τόσο έντονα συναισθήματα πιο πριν. Που ήσουν;

Τελικά κάποια στιγμή εμφανίστηκες! Ένιωθα αμέτρητη χαρά και ανακούφιση που γύρισες! Νόμιζα ότι με είχες αφήσει για πάντα. Άπλωσα τα χέρια μου για να με πάρεις αγκαλιά αλλά δεν με σήκωσες. Δεν με κοίταξες καν στα μάτια. Με γύρισες στο κρεβάτι με τα ζεστά και απαλά χέρια σου και μου είπες ¨Σσσς είναι ώρα για ύπνο τώρα» και έφυγες ξανά.

Αυτό έγινε ξανά και ξανά. Ούρλιαζα και έκλαιγα για να γυρίσεις πίσω. Και μετά από λίγο, επέστρεφες, αλλά δεν με έπαιρνες αγκαλιά.

Αφού ούρλιαζα και έκλαιγα για αρκετή ώρα, έπρεπε να σταματήσω. Ο λαιμός μου είχε πληγωθεί τόσο άσχημα. Το κεφάλι μου πονούσε και η μικροσκοπική κοιλιά μου γρύλιζε. Η καρδιά μου πονούσε περισσότερο όμως. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν ερχόσουν.

Και μετά, αφού συνειδητοποίησα ότι έτσι θα είναι και τα υπόλοιπα βράδια, τα παράτησα. Δεν έρχεσαι όταν σε φωνάζω, και όταν τελικά το κάνεις, δεν με κοιτάς ποτέ στα μάτια, δεν παίρνεις αγκαλιά το σώμα μου που τρέμει από τα αναφιλητά. Τα ουρλιαχτά πονάνε τόσο πολύ και αυτός είναι ο λόγος που σταμάτησα πια να σε φωνάζω τα βράδια.

Απλά δεν καταλαβαίνω, μανούλα. Στη διάρκεια της ημέρας, αν χτυπήσω το κεφάλι μου με παίρνεις αγκαλιά αμέσως και με γεμίζεις φιλιά. Αν πεινάσω, με ταΐζεις. ότι και αν χρειαστώ, εσύ ανταποκρίνεσαι αμέσως, χωρίς καμία καθυστέρηση. Αν σκαρφαλώσω πάνω σου για μια ζεστή αγκαλιά, είναι λες και διαβάζεις το μυαλό μου, φιλάς το μικροσκοπικό πρόσωπό μου και μου λες πόσο ιδιαίτερος είμαι για εσένα και πόσο με αγαπάς.

Αλλά το βράδυ, όταν είναι σκοτεινά και ήσυχα και το φωτάκι νυχτός σχηματίζει τρομακτικές σκιές στους τοίχους του δωματίου μου, εξαφανίζεσαι. Το καταλαβαίνω ότι είσαι κουρασμένη, μανούλα, αλλά Σ’αγαπώ τόσο πολύ. Απλά θέλω να είμαι κοντά σου, αυτό είναι όλο.

Τώρα, τα βράδια, κάνω ησυχία. Αλλά ακόμα μου λείπεις!

πηγή :alternative-mama.com