Μία ερώτηση πολύ συχνή από γονείς που βρίσκονται στα πρόθυρα του διαζυγίου.
Μόλις έχουν πάρει μία δύσκολη απόφαση ή ενώ την έχουν πάρει αντιλαμβάνονται πως ο άλλος γονιός δεν θα είναι και τόσο …συνεργάσιμος! Η εχθρότητα, η απόσταση, οι κατηγορίες ή αλληλοκατηγορίες σε θέματα χωρισμού κάνουν την εμφάνισή τους πολλές φορές, με αποτέλεσμα οι δύο εραστές, σύντροφοι και γονείς να μετατρέπονται σε πρώην εραστές, συντρόφους και νυν εχθρούς! Ξεχνούν όμως πως παραμένουν και θα παραμείνουν γονείς για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους.
Όταν λοιπόν φτάνει εκείνη η ώρα που χωρίζουν και έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες σε κάτι που οι ίδιοι δοκίμασαν αλλά δεν προχώρησε, το γάμο τους, χρειάζεται να σκεφτούν πως υπάρχουν και κάποια μικρά ανθρωπάκια πίσω τους που οι ίδιοι έφεραν στον κόσμο ως τον καρπό του έρωτά τους ή της αμοιβαίας συμφωνίας τους στο να γίνουν γονείς.
Πέρα λοιπόν από τη δική τους διαμάχη σε περιπτώσεις που δεν είναι και τόσο εύκολη η συνεννόηση ας θυμηθούν πως το παιδί τους δεν ευθύνεται σε τίποτα αν οι δυο τους δεν τα κατάφεραν!
Η πιο συχνή φράση: “Ας το πεις εσύ στο παιδί, εσύ ήθελες να διαλύσουμε το γάμο μας!” κάνει την εμφάνισή της μέσα από …αστραπόβροντα, καθώς ο πληγωμένος γονιός ξεκινάει άθελά του στην αρχή και χρησιμοποιεί την ενοχοποίηση προς τον γονιό που θέλει να φύγει.
Επίσης, συχνή είναι και η στάση του γονιού που “φεύγει” από το γάμο, να φεύγει και από τις δύσκολες αυτές στιγμές που θα αντιμετωπίσει τα παιδικά ματάκια, καθώς δεν ξέρει πώς να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του!
Ας έχουν και οι δύο γονείς λοιπόν στο μυαλό τους πως άσχετα από το ποιος είναι αυτός που ζητάει το χωρισμό, έχουν και οι δύο εξίσου την ίδια ευθύνη προς το παιδί τους, γεγονός που σημαίνει με τη σειρά του ότι και οι δύο χρειάζεται να καθίσουν πρώτα μόνοι τους και να συμφωνήσουν στο τι θα πουν στο παιδί τους και μετά να του ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους.
Ο λόγος; Μα είναι απλός. Το παιδί χρειάζεται να καταλάβει πως άσχετα από το τι συμβαίνει μεταξύ τους, εκείνο εξακολουθεί και βρίσκεται στη καρδιά τους, δεν αλλάζει τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) στον κόσμο του, πέρα από το ότι “η μαμά και ο μπαμπάς δεν θα μένουν άλλο πια στο ίδιο σπίτι”.
Το παιδί χρειάζεται να νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Δεν αρμόζει να γίνεται το ίδιο γονιός του γονιού του όταν τελικά μόνο ο ένας παίρνει τον άχαρο ρόλο να του το ανακοινώσει. Αλήθεια, εσείς πως θα νιώθατε αν ο ένας σας γονιός μόνο σας ανακοίνωνε το χωρισμό; Δεν θα αναρωτιόσασταν που είναι ο άλλος; Δεν θα πέφτατε στην παγίδα του “δεν με θέλει, γι αυτό δεν είναι εδώ” ή ακόμα χειρότερα “δεν τον άφησαν επίτηδες να έρθει να με δει επειδή…”
Μπείτε λοιπόν στη θέση του μικρού σας, αφήστε τους εγωισμούς στην άκρη και σταθείτε ώριμα και υπεύθυνα δίπλα σε αυτό το παιδάκι που σας βλέπει σαν δύο Θεούς!
Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή
πηγή : mothersblog.gr
