Δεν είναι πολύ εύκολο να τους καταλάβεις. Κι αυτό γιατί έχουν μάθει καλά πια, να φοράνε στο χαμόγελο, στις λέξεις και στο βλέμμα τους, ένα καλοβαλμένο «όλα καλά» πέπλο που ξεγελάει όποιον δε μπορεί να δει πίσω από την ημιδιαφανή του ύφανση που έχουν επιλέξει να καμουφλάρουν το πρόσωπό τους.
Γράφει ο ηθοποιός και συγγραφέας Κώστας Κρομμύδας
πηγή: infokids.gr
Διαφορετική η ιστορία του καθενός, μα λίγο ίδιο αυτό το φευγαλέο σκοτείνιασμα των ματιών τους, που όταν τους δοθεί η ευκαιρία του παραδίδονται, κουρασμένοι από το βάρος ενός «όλα καλά» που κουβαλάνε φορτίο σε κάθε τους κίνηση και κάθε τους λέξη, σαν να νιώθουν υποχρέωσή τους λες, να κρατήσουν μόνο δικό τους το γκρι χρώμα που βάφει ενίοτε τη διάθεσή τους για να χαρίσουν σε εσένα ένα καθαρό λευκό…
Δύσκολα θα μοιραστούν την ιστορία τους μαζί σου κι αν το κάνουν, θα γίνει μόνο αν είναι σίγουροι πως δεν θα τους απαντήσεις με αυτό το «εσύ είσαι δυνατός, δεν σε φοβάμαι», που έχουν πια τόσο πολύ κουραστεί να ακούνε συνέχεια… Ναι, είναι δυνατοί, γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να σταθούν όρθιοι όταν ο κόσμος τους λύγιζε. Είναι δυνατοί γιατί κάποιοι άλλοι απαίτησαν από αυτούς να γίνουν και να περάσουν από το όριο του «μαζί», σε αυτό του «τα μπορώ όλα μόνος μου». Μα δεν φαντάζεσαι πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό το «όλα μόνος μου»… Πόσο πρέπει να πονάει αυτή η δύναμη που επιλέγουν να εκπέμπει η παρουσία τους, αφού κάθε φορά που τη χρησιμοποιούν, σπάει όλο και σε περισσότερα κομμάτια το βαθύτερο ευαίσθητο «είναι» τους… Πείθουν τον εαυτό τους να κινείται στη σφαίρα του τέλειου, αφού συνήθως οι γύρω τους είναι απλά αδύναμοι να χωρέσουν την τόσο μεγάλη τους ψυχή στη μικρή τους επιλεκτικά ανέγγιχτη από πόνο ύπαρξη. Μέχρι που για να προφυλάξουν ότι έχει μείνει, το κλειδώνουν όσο πιο βαθιά μπορούν, κρυμμένο από παρήγορα και «καθώς πρέπει», συνταγογραφούμενα και γενικής χρήσεως λόγια, που οι περισσότεροι πιστεύουν πως οφείλουν να τους πουν για να τους κάνουν να νιώσουν καλύτερα.
Γιατί η καρδιά τους είναι φτιαγμένη από ατόφιο κόκκινο, αυτό της αγάπης. Και κάθε χτύπος της δεν είναι ένα απλό άκουσμα σφυγμού, αλλά ένα δυνατό συναίσθημα φιλότιμου και αξιοπρέπειας, ειπωμένο με όση αλήθεια μπορεί να χωρέσει στην πορεία του από αυτή κατευθείαν σε όσους την έχουν ανάγκη και παρακάμπτοντας τις περισσότερες -αν όχι όλες- φορές μια στάση από τη λογική.
Σηκώνουν στις πλάτες τους μια σκληρή πραγματικότητα, που συνήθως δεν διάλεξαν να ζήσουν, επέλεξαν όμως να σταθούν με θάρρος και θράσος, με υψωμένο ανάστημααπέναντί της και να την παλέψουν στα ίσα, άξιοι αντίπαλοι με επιλογές και λάθη άλλων σε μια μάχη που πήραν στα δικά τους χέρια για να κάνουν αυτό που τελικά ξέρουν να κάνουν καλύτερα: Να κερδίζουν.
Ξέρεις, μερικοί μπερδεύουν την έννοια της άνευ ορίων καλοσύνης με άλλες αρνητικές λέξεις. Έρμαια στη συναισθηματική αναπηρία της δικής τους ψυχής, ανίκανοι να κατανοήσουν την ανάσα ενός «στα δίνω όλα» ανθρώπου, μέσα στο ασφυκτικά πνιγηρό και μονοδιάστατο «όλα δικά μου» εγώ τους.
Αδύναμοι να συλλάβουν την έννοια της ατόφιας δοτικότητάς τους, την ονοματίζουν με την ακρωτηριασμένη τους συνείδηση «αδυναμία» και κατασπαράζουν με εγωιστική απαίτηση ό,τι μπορεί να βολέψει και να ανυψώσει τη δική τους ανύπαρκτα ικανή να επιβιώσει ύπαρξη. Κι αν έχουν πάρει τα πάντα από αυτούς, κι αν τους οφείλουν όσα δεν χωράνε μέσα σε ένα κείμενο να γραφτούν, δεν θα αναγνωρίσουν ποτέ το μεγαλείο τους. Αφήνοντάς τους με ένα τεράστιο αναπάντητο «γιατί», να στοιχειώνει την ψυχή και την σκέψη τους, μέχρι τη στιγμή που επιτέλους θα καταλάβουν πως η μοναδική απάντηση των πιο επίπονων «γιατί», είναι οι άδειες, αχάριστες και χρωματισμένες με μαύρο χρώμα ψυχές.
Στα αλήθεια, έχεις συναντήσει ποτέ έναν τέτοιον άνθρωπο; Αν ναι, εύχομαι να μην ήσουν από αυτούς που δεν κατάλαβες την αξία τους, γιατί έχασες ένα μοναδικό μάθημα ζωής. Και πολύ περισσότερο, εύχομαι να μην είσαι από αυτούς που του δημιούργησες εκείνο το «γιατί», καθώς δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα μπορείς να αντικρίζεις με ειρωνικό χαμόγελο τον εαυτό σου στον καθρέφτη και πόσο καιρό θα καταφέρνεις να ξεγελάς τις τύψεις που με τη μορφή πια μιας θείας δίκης, θα βρουν δρόμο με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να τρυπώσουν στη ζωή σου.
Κι αν όχι, στο εύχομαι. Κι όταν το κάνεις, μην ξεχάσεις πως τους οφείλεις ένα και μόνο συναίσθημα. Αυτό του απόλυτου θαυμασμού. Εύχομαι να είσαι ικανός να κατανοήσεις το μεγαλείο τους και στρεφόμενος στο δικό σου εαυτό να νιώσεις πως μπορείς να σταθείς δίπλα τους ως ίσος, ως ίδιος, ως Άνθρωπος.
Και σε αυτούς τους Ανθρώπους, εύχομαι μόνο αυτό… Να βρούνε εκείνη την αγκαλιά που θα είναι τόσο αληθινή και μεγάλη, ώστε να μπορέσει να χωρέσει μέσα της, όχι τη δύναμή τους, αλλά την υπέροχη μαγική ευαίσθητη αδυναμία τους… Αυτό το παιδί που δεν έπαψε ποτέ να ζει μέσα τους…
[quote_box_center]
Κώστας Κρομμύδας
Ηθοποιός και Συγγραφέας
www.kostaskrommydas.gr
[/quote_box_center]
