Είναι κι αυτά τα τζάμια-καθρέφτες, που σου δείχνουν έξω αλλά ταυτόχρονα και μέσα και σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι σε ποια εικόνα ανήκεις τελικά. Σε ποια εικόνα; Μπλέκονται τα όνειρα με την πραγματικότητα, και τα ποτάμια που κυλούν σε παρελθόντες χρόνους σ’ αναγκάζουν να ψάξεις την αλήθεια μέσα σου. Κι ας σπανίζουν τα θαύματα, κι ας χάνουν οι άγγελοι μερικά φτερά στις συναλλαγές με τους απανταχού εκπεσόντες… “Το ποτάμι στον καθρέφτη” (άνεμος εκδοτική) είναι μια συλλογή δέκα διηγημάτων, διαφορετικού ύφους και θεματολογίας όπου οι πρωταγωνιστές, άνθρωποι της διπλανής πόρτας καταθέτουν τις αλήθειες τους μέσα από τις διάφορες καταστάσεις που βιώνουν. Τελικά τι μπορεί να κρύβει ο καθρέπτης; «Πολλά μπορεί να κρύβει, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να τα δούμε; Αντέχουμε τις αλήθειές μας; Τολμάμε να φωτίσουμε κάθε σκοτεινή μας πτυχή; Τι λέτε;» αναρωτιέται η συγγραφέας του βιβλίου Αικατερίνη Τεμπέλη η οποία δέχθηκε ευγενικά συνομιλήσει μαζί μου.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-κ. Τεμπέλη μιλήστε μου για το νέο σας βιβλίο.
-“Το ποτάμι στον καθρέφτη” είναι μια συλλογή δέκα διηγημάτων, διαφορετικού ύφους και θεματολογίας. Οι ήρωές μου καταθέτουν τις αλήθειές τους για διάφορες καταστάσεις που βιώνουν και που σε όλους μας νομίζω είναι οικείες, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό το βιβλίο κι ευτυχής που κυκλοφορεί απ’ την “Άνεμος εκδοτική”.
-«Γιατί καταλαβαίνω καλά πια πως ο έρωτας ειν’ ένα πουκάμισο που χρόνια τώρα προβάρω σε ανόμοια κορμιά». Η φράση αυτή μου αφήνει μία πικρή γεύση…
-Μπορώ να καταλάβω το γιατί. Αλλά έτσι είναι ο έρωτας: το συναίσθημα των λαμπρών διαψεύσεων. Γεμάτος ήττες, συντριβή και πόνο. Απ’ την άλλη όμως, τι πιο αισιόδοξο απ’ το γεγονός πως ερωτευόμαστε ξανά, ακόμα κι αν έχουμε γευτεί τέτοιο κώνειο; Με καινούριες ελπίδες και τις ίδιες πάντα προσδοκίες ανατέλλουμε, επειδή υπάρχει κι αναπνέει ο Άλλος.
-Τα εμπόδια ωριμάζουν τους ανθρώπους;
-Δεν ξέρουμε καν ποιοί είμαστε, αν δεν ανατραπούν ορισμένα δεδομένα. Και τι να καταλάβει κανείς απ’ τη ζωή αν δεν πέσει σε μερικές φουρτούνες; Τότε μπορούμε όλοι να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας. Κι έτσι μαθαίνουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο και προχωράμε. Στα ήρεμα νερά το πολύ-πολύ να βαρεθείς και να βαλτώσεις. Τι παραπάνω να συμβεί;
-Στη διαδρομή σας ακολουθήσατε δρόμους που δεν πιστεύατε ότι θα παίρνατε;
-Έτσι έγινε, ναι. Η διαφορά θεωρίας και πράξης βλέπετε… Αλλά, παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως είμαι τυχερός άνθρωπος μιας κι ορισμένοι δρόμοι ήταν πιο υπέροχοι απ’ όσο θα τολμούσα να ονειρευτώ. Έστω και με πληγές αιμάσσουσες λοιπόν από άλλες διαδρομές, μ’ ορατά σημάδια από χαμένες μάχες, αισθάνομαι πως έχω νικήσει. Πορεύομαι με τις απώλειές μου και συνεχίζω. Οι θρήνοι περιττεύουν.
-Επιλέξατε ανθρώπους της διπλανής πόρτας ως πρωταγωνιστές στα διηγήματά σας. Σας δυσκόλεψε η μεταφορά των ιστοριών τους;
-Καθόλου. Ίσα-ίσα μου είναι πιο εύκολο να γράφω ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, με πρωταγωνιστές που λίγο-πολύ όλοι έχουμε κάπου συναντήσει. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας όπως μου έχει δείξει η ζωή, έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ τους περισσότερους μυθιστορηματικούς ήρωες.
-Θα έλεγα ότι τα διηγήματά σας είναι ένα ξεχωριστό σεργιάνι σε διαφορετικές εποχές, σε γεωγραφικές τοποθεσίες. Ποια ήταν η πυξίδα σας;
-Χαίρομαι που το λέτε αυτό. Μ’ αρέσει να ταξιδεύουν όσες κι όσοι με διαβάζουν με τις λέξεις μου. Ζούμε άλλωστε και σε μια εποχή απ’ την οποία χρειάζεται να κάνουμε μικρές αποδράσεις για ν’ αντέξουμε και τα βιβλία είναι όμορφη διαφυγή. Όσο για την πυξίδα μου ήταν, είναι και θα είναι ο άνθρωπος.
-Τελικά ο… καθρέφτης τι κρύβει;
-Πολλά μπορεί να κρύβει, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να τα δούμε; Αντέχουμε τις αλήθειές μας; Τολμάμε να φωτίσουμε κάθε σκοτεινή μας πτυχή; Τι λέτε;
*Την φωτογραφία τράβηξε η Βάσω Σταθούλη.
