Μία κοπέλα 17 χρονών πυροβολείται δύο φορές εξ επαφής από τον ίδιο της τον πατέρα που θέλοντας να εκδικηθεί την εν διαστάσει σύζυγό του τιμωρεί το ίδιο του το παιδί που φτάνει μία ανάσα πριν το θάνατο. Μία μητέρα στέκεται στο πλευρό του παιδιού της δίνοντάς της πνοή και ζωή από τη ζωή της. Η ιστορία της Άσπας Μπόγρη, της 19χρονης σήμερα κοπέλας, θα μπορούσε να είναι ένα φανταστικό μυθιστόρημα, είναι όμως μία αληθινή πικρή ιστορία, που εμπνέει για να γράψεις ένα βιβλίο.
Η Ασπασία Μπόγρη πυροβολήθηκε το 2013, στο Άργος δύο φορές εξ επαφής από τον ίδιο της τον πατέρα κι από τότε μένει καθηλωμένη (φιλοξενείται στο ANIMUS στη Λάρισα) έχοντας στο πλευρό της το φύλακα άγγελό της, τη μητέρα της Σπυριδούλα Φατούρου. Η ιστορία της σύντομα θα γίνει βιβλίο, ένα βιβλίο που αναμένεται να συγκλονίσει «Γιατί Ασπασία σημαίνει αγάπη» .
Η Σπυριδούλα δημοσίευσε ένα απόσπασμα από όσα θα διαβάσουμε στον λογαριασμό της στο fb κάνοντας την παρακάτω ανάρτηση.
Διαβάστε παρακάτω το απόσπασμα:
Ο κόσμος είναι περίεργος. Ο κόσμος μπορεί να γίνει κακός. Αλλά κυρίως, ο κόσμος θέλει να ακούει για τις δυστυχίες των άλλων, για δύο λόγους κυρίως. Είτε για να νιώσει πιο «ανθρώπινος», είτε για να παρηγορηθεί για τα δικά του προβλήματα.
Έτσι λοιπόν, κι εμείς, δεν αποτελούμε εξαίρεση σε όλο αυτό το δραματικό παρασκήνιο που τραβάει την προσοχή και τα βλέμματα των ανθρώπων. Πόσο μάλλον, όταν η περίπτωσή μας ήταν τόσο διαφορετική, τόσο ιδιάζουσα και τόσο παράξενη από την πρώτη στιγμή. Δεν ήμαστε πάντα έτσι, πονεμένες, διαλυμένες, δυστυχισμένες. Όχι, κάποτε τα πράγματα ήταν όμορφα, η ζωή μας κυλούσε με τους υπέροχους εκείνους ρυθμούς που ποτέ δεν ξέρεις πού και πώς θα καταλήξουν, αλλά δε σε νοιάζει, γιατί όλα γύρω σου είναι όμορφα. Τόσο όμορφα, που δεν καταφέρνεις να δεις την ασχήμια, τόσο κοντά σου, τόσο δίπλα σου, να καραδοκεί. Να αδημονεί να σου καταστρέψει τα πάντα.
«Ανόητες σκέψεις», μονολόγησα, διώχνοντας το μελαγχολικό πικρό χαμόγελο που είχε σχηματιστεί. Γύρισα και την κοίταξα. «Είσαι τόσο όμορφη, που θα λεγε κανείς ότι οι Μοίρες σε ζήλεψαν και έγραψαν από την αρχή το Πεπρωμένο σου, ακριβή μου», της ψιθύρισα χαιδεύοντας το μάγουλό της. Σε λίγο θα ερχόταν κι ο Κώστας. Τον περίμενα πώς και πώς. «Ασπούλα, θα έρθει ο Κώστας σήμερα», της είπα καθώς ξεκίνησα να τη χτενίζω. Θα έπαιρνα όρκο πως χαμογέλασε, πως γλύκαναν τα ματάκια της και πως μου γνεψε καταφατικά. «Άσπα μου; Αγάπη μου, χάρηκες; Μπορείς να το ξανακάνεις αυτό;» σχεδόν έπεσα πάνω της με λαχτάρα. Η Ασπασία έμεινε να κοιτάει κάπου έξω από το παράθυρο. Κανένα νεύμα, κανένα χαμόγελο, καμία αντίδραση. Αυτό μας έλειπε τώρα να αρχίσω κι εγώ να τρελαίνομαι και να βλέπω πράγματα που δεν υπάρχουν μπροστά μου. Δε θέλει και πολύ να σαλέψει ο ανθρώπινος νους, το ξέρω από πρώτο χέρι. Ένας τέτοιος σαλεμένος εξάλλου, μας οδήγησε εδώ που είμαστε εδώ και έναν χρόνο. Με ένα παιδί καθηλωμένο, ανήμπορο να κάνει το οτιδήποτε μόνο του και μια μάνα να μαραζώνει δίπλα του. Χαλάλι της, για μένα δε με νοιάζει. Αλλά εκείνη δεν το άξιζε αυτό… […]
Ένα μικρό preview γι αυτό που ετοιμάζεται μέσα στο καλοκαίρι. Ένα μικρό κομμάτι μιας συγκλονιστικής ιστορίας που με τιμή και σεβασμό κλήθηκα να καταγράψω μέσα από τα μάτια μιας ηρωίδας μάνας, Σπυριδούλα Φατούρου. Γιατί «Ασπασία σημαίνει Αγάπη»
