του Γιάννη Τζίκα
Ήθελα να ξέρα ένας μαθητής όσο εντάξει και να είναι , αν δεν τον ενδιαφέρει ένα μάθημα μπορεί να το κάνει δικό του; Και δώσ’ του φροντιστήρια και ιδιαίτερα και εγώ δε ξέρω τι.
Αναφέρομαι στη σημερινή κυβέρνηση, έχοντας σαν αφετηρία την καλόπιστη βάση, του ενδιαφέροντός της στο εθνικό συμφέρον.
Όμως το εθνικό συμφέρον βρίσκεται μέσα στη Ευρωπαϊκή Ένωση και για να είμαστε ισότιμο μέλος κράτος αυτής όχι μόνο στα χαρτιά αλλά στην ουσία, πρέπει να ΘΕΛΟΥΜΕ να γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται έτσι ώστε να πατήσουμε στα δικά μας πόδια.
Η συγκυβέρνηση όμως της χώρας είναι του θεωρητικού κλάδου και μην ακούσει για θετικές επιστήμες.
Ο λάθος μαθητής λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση ταλαιπωρείται και ταυτόχρονα ταλαιπωρεί ένα ολόκληρο έθνος.
Η Ευρώπη αποτελείται από μια ορχήστρα χωρών οι οποίες ακολουθούν στην εξαιρετικά καλή οικονομική συγκυρία (χαμηλό ευρώ, χαμηλά επιτόκια, χαμηλή τιμή πετρελαίου) μεταρρυθμιστικές πολιτικές από μόνες τους που διορθώνουν τα κακώς κείμενα παρωχημένων εποχών βάζοντας στόχους λειτουργίας σ’ ένα πιο υγιές περιβάλλον.
Ποιος είπε ότι τα πράγματα στην Ευρώπη είναι ρόδινα;
Όμως η Ευρώπη είναι το σπίτι μας και στο σπίτι μας όταν έχουμε προβλήματα προσπαθούμε να τα λύσουμε και όχι να του βάλουμε μπουρλότο. Ή μήπως έχω άδικο;
Όλοι όσοι πιστεύουμε σε μια εξωστρεφή Ελλάδα μέσα στο ευρώ οφείλουμε να συνεννοηθούμε γρήγορα, να ξανακερδίσουμε συμμάχους και να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται μπροστά μας.
Το επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ και το νέο ΕΣΠΑ είναι τα βασικά εργαλεία που πρέπει να εκμεταλλευτούμε χωρίς χρονοτριβές.
Πως; Μα χρησιμοποιώντας ανθρώπους που γνωρίζουν και όχι αποτυχημένους πολιτικάντηδες έτοιμους για ρεμούλες, στα χνάρια των προκατόχων τους. Υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στη μικρή μας χώρα και είναι έτοιμοι να δουλέψουν. Αρκεί να υπάρξει η πολιτική βούληση.
Όσο πιο γρήγορα κλείσει η συμφωνία με τους εταίρους τόσο πιο γρήγορα βγαίνουμε στις αγορές.
Αλλά ακόμα κ ‘αυτό το αφήνεται για την τελευταία μέρα της προθεσμίας, και βλέπουμε.
Τώρα θα μου πεις, αφού δε το ‘χω. Με το ζόρι;
