Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
Η Ελλάδα βρίσκεται σε κίνδυνο. Όχι μόνο γιατί βυθίζεται καθημερινά από το αδιέξοδο μνημονιακό «οδοστρωτήρα», αλλά και γιατί εντείνεται σε απίστευτο βαθμό η τουρκική επιθετικότητα και ο αναθεωρητισμός της μέχρι και αυτής της Συνθήκης της Λωζάννης, μια ισχυρά διεθνή Συνθήκη, χωρίς νομικά κενά, που αποτελεί και την ιδρυτική πράξη του σημερινού Τουρκικού Κράτους!!!
Ιστορικά από την απελευθέρωσή της, το 1830, η Ελλάδα δέχτηκε προσβολή της εδαφικής της ακεραιότητας και των εν γένει δικαιωμάτων της από τη γείτονα χώρα, πάντα όταν τελούσε σε κατάσταση αδυναμίας σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Η πορεία των τελευταίων ετών μέσω της μνημονιακής «κηδεμονίας», που οδηγεί στην μετατροπή της χώρας σε «αποικία χρέους» του Βερολίνου δικαιώνει δυστυχώς με δραματικό τρόπο την οδυνηρή πρόβλεψη, που έκανε ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, Παναγιώτης Κονδύλης, το 1993 στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρίας του Πολέμου» ότι θα κινδυνεύσει η χώρα μας σε εθνικό επίπεδο, όταν θα αναζητήσει οικονομικό «προστάτη» εντός της Ευρώπης, εννοώντας την Γερμανία, καθ’ όσον είναι γνωστό ότι από την ίδρυση του ενιαίου Γερμανικού Κράτους μέχρι και σήμερα, άλλοτε εμφανώς και άλλοτε αφανώς, υπάρχει απόλυτη ταύτιση των στρατηγικών γεωπολιτικών στοχεύσεων Βερολίνου-Άγκυρας.
Σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Αποδυναμωμένη οικονομικά με ηγεσίες σε πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό επίπεδο κατώτερες των εθνικών και κοινωνικών περιστάσεων, έτοιμων να «αποικιοποιήσουν» περαιτέρω την χώρα, αρκεί να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, τα οποία πλέον αποτελούν «δηλητηριώδη καρφιά» στο «σώμα» της.
Είναι τραγικό να μη σημαίνει συναγερμό στην Αθήνα, και γενικά στην Ελλάδα, μετά τις επανειλημμένες δηλώσεις του Ερντογάν περί πλήρους αναθεώρησης των διπλωματικών και ιστορικών κεκτημένων υπέρ μιας μεγάλης Τουρκίας που ξεπερνάει τον σημερινό εθνικό της χώρο. Συναγερμός που θα έπρεπε να σημάνει άμεση αξιοποίηση όλων των στρατηγικών συνεργασιών της χώρας, επιθετική διπλωματική πολιτική προς όλες τις κατευθύνσεις και, κυρίως, ισχυροποίηση της στρατιωτικής αμυντικής θωράκισης του Αιγαίου, έξω από τα στενά πλαίσια των ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών σχεδιασμών.
Η αιτία μιας τέτοιας αφύπνισης από το λήθαργο της Αθήνας, καθώς και η πλήρης νομιμοποίηση μιας άλλης πολιτικής ,αποτελούν οι δηλώσεις Ερντογάν, ο οποίος βάζει «φωτιά» στην ευρύτερη περιοχή. Μπορεί να είναι αλήθεια, ότι μέσω αυτών των δηλώσεων προσπαθεί να εξαγάγει το εσωτερικό πρόβλημα της Τουρκίας προς τα έξω, πλην ,όμως, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς την σταθερή παντουρκική και νεοοθωμανική αντίληψη που διατυπώθηκε παλιότερα από τον Οζάλ και επικυρώθηκε ιδεολογικά στα πρώτα χρόνια των κυβερνήσεων Ερντογάν από τον Νταβούτογλου. Δεν πρόκειται, δηλαδή, απλά για επικοινωνιακές διακηρύξεις αλλά για την βαθιά πίστη του σημερινού τουρκικού κατεστημένου, έχοντας τις «ευλογίες» του βαθέως Βερολίνου και την ανοχή της υπερδύναμης των ΗΠΑ, η οποία βρίσκεται στην φάση της αποδόμησης της ως παγκόσμιας «αυτοκρατορικής δύναμης».
«Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία» δήλωσε, κατά τη νέα προκλητική εμφάνισή του ο Ερντογάν και υποστήριξε ότι η χώρα του έχει ιστορικό δικαίωμα να έχει λόγο σε μία ευρύτερη γεωγραφία που περιλαμβάνει τη Θεσσαλονίκη και τη Θράκη και εκτείνεται μέχρι… τη Σιβηρία, «αδελφές περιοχές»: «Θα πρέπει να απαρνηθούμε την ταυτότητά μας εάν θεωρήσουμε ότι δεν μας αφορά το τι συμβαίνει από τη Γάζα έως την Σιβηρία, όπου μιλάμε την ίδια γλώσσα και μοιραζόμαστε τον ίδιο πολιτισμό».
Πρόσθεσε, δε, ότι «τη στιγμή που θα παραιτηθούμε από αυτά τα μέρη, θα είναι στιγμή που θα έχουμε παραιτηθεί από την ανεξαρτησία και το μέλλον μας. Η Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία. Η Τουρκία, μαζί με τους 79 εκατομμύρια πολίτες της, έχει ευθύνη απέναντι στα εκατοντάδες εκατομμύρια αδέλφια της με τα οποία έχει βαθείς ιστορικούς, πολιτισμικούς και ανθρωπιστικούς δεσμούς».
Τι άλλο ,άραγε, πρέπει να ειπωθεί για να αφυπνιστεί η Ελλάδα, πριν οδηγηθεί σε απόλυτο αυτοχειριασμό της.
«Σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Αποδυναμωμένη οικονομικά με ηγεσίες σε πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό επίπεδο κατώτερες των εθνικών και κοινωνικών περιστάσεων, έτοιμων να «αποικιοποιήσουν» περαιτέρω την χώρα, αρκεί να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, τα οποία πλέον αποτελούν «δηλητηριώδη καρφιά» στο «σώμα» της.»
