Μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση πραγματοποίησε η ΚΟΒ των ΕΒΕ στα Τρίκαλα την Τρίτη 21 Απρίλη. Ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του βιβλίου του Ιβάν Μάισκι «Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ; ». Χαρακτηριστικό του ενδιαφέροντος του κοινού ήταν ότι εξαντλήθηκαν όλα τα βιβλία που υπήρχαν στο χώρο της εκδήλωσης.
Άλλωστε οι πολιτικές «συγκυρίες» της εποχής μας καθιστούν δραματικά επίκαιρο ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν αρκετές δεκαετίες, όπως τονίστηκε και στην προλόγηση της παρουσίασης. Γιατί τη στιγμή που συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη λήξη του β Παγκοσμίου Πολέμου και το επισφράγισμά της από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών, στη «γειτονία» μας, (Ουκρανία, Μ.Ανατολή), η μεγάλη κόντρα μεταξύ των μεγάλων συμφερόντων του κεφαλαίου έχει βάλει φωτιές, με το φόβο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου να είναι υπαρκτός. Γιατί 48 χρόνια μετά από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας της 21 Απρίλη 1967 στη χώρα μας ,«νεκρανασταίνονται» οι νοσταλγοί της χούντας και η ναζιστική Χρυσή Αυγή αναπτύσσει την εγκληματική της δράση.
Αν και η Ιστορία φαίνεται, με όλες αυτές τις συγκυρίες να μας κλείνει πονηρά το μάτι ποτέ ,όμως, δεν επαναλαμβάνεται. Δίνει συμπεράσματα που ισχύουν για σχετικά ανάλογες καταστάσεις. Χρησιμοποιώντας την ιστορική πείρα , χωρίς φυσικά μηχανιστικές μεταφορές, αλλά με θεωρητικό και μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων την κοσμοθεωρία του Κομμουνιστικού Κόμματος ,δηλαδή τη διαλεκτική υλιστική αντίληψή των γεγονότων και της ιστορίας συνολικά.
Το βιβλίο είναι γραμμένο από το σοβιετικό διπλωμάτη και ιστορικό Ιβάν Μιχαΐλοβιτς Μάισκι. Ο συγγραφέας διετέλεσε πρεσβευτής της Σοβιετικής Ένωσης στη Βρετανία την κρίσιμη περίοδο 1932 – 1943 και ανέλαβε μια σειρά δύσκολες διπλωματικές αποστολές. Ως στέλεχος της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής, βρέθηκε στο επίκεντρο, στην καρδιά των εξελίξεων πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος , αλλά και στη διάρκειά του(Έλαβε μέρος, επίσης , στις εργασίες των συνδιασκέψεων των αρχηγών της ΕΣΣΔ, Μ. Βρετανίας και ΗΠΑ στην Κριμαία (1945) και στο Πότσνταμ (1945).
Η παρουσίαση έγινε από Χρήστο Κούτσικο, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Τρικάλων του ΚΚΕ, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε:
« Ο συγγραφέας με γεγονότα και ντοκουμέντα, απαντάει στο μύθο ότι τάχα η ΕΣΣΔ ,υπογράφοντας το 1939 το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, προκάλεσε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κεντρικό στοιχείο της αστικής μυθοπλασίας αποτελεί η προβολή του «συμφώνου μη επίθεσης» μεταξύ Γερμανίας – ΕΣΣΔ (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μόλοτοφ) ως επιλογής που διευκόλυνε τη ναζιστική Γερμανία. Στις σελίδες του βιβλίου , ο αναγνώστης, βλέπει πως ο μύθος αυτός αποτελεί ένα κακόβουλο κατασκεύασμα που βασίζεται στην αδύνατη μνήμη των πλατιών μαζών και στην ελλιπή κατατόπισή τους πάνω σε διεθνή ζητήματα.
Δείχνει πως ιθύνοντες κύκλοι της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, κινούμενοι από τη βαθιά εχθρότητά τους προς τη χώρα του σοσιαλισμού, την ΕΣΣΔ, επί πέντε χρόνια πριν τον πόλεμο συστηματικά βοηθούσαν τον Χίτλερ, με τη μέθοδο της επονομαζόμενης «πολιτικής του κατευνασμού», να προετοιμάσει την καταστροφή του 1939-1945.
Έτσι η αναθεώρηση της ιστορίας επιχειρεί να εμφανίσει ως μόνους ειλικρινείς αντιπάλους του φασισμού τις αστικές δημοκρατίες της Βρετανίας και της Γαλλίας. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί το βασικό ιστορικό υπόβαθρο της αντιδραστικής «θεωρίας των δύο άκρων» που προωθείται στις μέρες μας κατά κόρον από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μιας θεωρίας που προσπαθεί να ταυτίσει τους φασίστες με τους κομμουνιστές και το ταξικό εργατικό κίνημα τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση με τη ναζιστική Γερμανία Δηλαδή, προσπαθεί να ταυτίσει με το φασισμό τις μοναδικές δυνάμεις που παλεύουν για την εξάλειψη της αιτίας που γεννάει το φασιστικό ρεύμα. Η αιτία είναι ο καπιταλισμός στο τελικό του στάδιο, ο καπιταλισμός που σαπίζει, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός. ο φασισμός είναι ο δύσμορφος απόγονος του καπιταλισμού , που τον χρησιμοποιεί όταν όλα τ’ άλλα πιο «όμορφα παιδιά του» ( όπως η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ) δε μπορούν να κάνουν πλέον καλά τη δουλειά τους, να χειραγωγούν και να συνεχίζουν το μηχανισμό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπως προηγούμενα.
Ο Ιβάν Μάισκι αποδεικνύει τους πραγματικούς στόχους της Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, να προσανατολιστεί η γερμανική επίθεση μονομερώς προς τη Σοβιετική Ενωση και να διευκολυνθεί η κήρυξη πολέμου μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ. Αυτή η στόχευση εξηγεί την περιβόητη πολιτική της “μη επέμβασης”, του κατευνασμού της Γερμανίας, ενώ η τελευταία ξεδίπλωνε τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο ελιγμός της ΕΣΣΔ με την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ ήταν μονόδρομος για να εξασφαλιστούν 20 κρίσιμοι μήνες για τη σοβιετική πολεμική προετοιμασία, για να δοθούν με καλύτερους όρους οι μεγάλες μάχες της Μόσχας και του Στάλινγκραντ».
Επιπλέον, ο ομιλητής τόνισε τα πλούσια συμπεράσματα που βγαίνουν , από τη μελέτη αυτού του βιβλίου, όσον αφορά τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στα λεγόμενα «αντιφασιστικά μέτωπα», της αστικής τάξης για να αντιμετωπίσει δήθεν το φασισμό.
Συγκεκριμένα ανέφερε: «Οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις επιχειρούν να συσκοτίσουν τη βασική αντίθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας ανάμεσα στην αστική και στην εργατική τάξη και να εμφανίσουν την αστική δημοκρατία ως το μοναδικό πραγματικό αντίπαλο του φασισμού. Ενώ στην πραγματικότητα δε θέλουν να τον αντιμετωπίσουν, αφήνουν απέξω την αιτία του. Οι μόνοι συνεπείς, σταθεροί , πραγματικοί αντίπαλοι του, είναι οι κομμουνιστές και το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, δηλαδή αυτοί που στοχεύουν στην εξάλειψη της αιτίας που γεννά το φασιστικό ρεύμα, τις εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής στο μονοπωλιακό καπιταλισμό.
Στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα συγκυριακές επιλογές κι ελιγμοί της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής δυστυχώς θεωρητικοποιήθηκαν κι ενσωματώθηκαν στη γραμμή του . Έτσι εδραιώθηκαν προβληματικές, λαθεμένες προσεγγίσεις και στρατηγικές κατευθύνσεις. Έτσι κυριάρχησε τελικά και η γραμμή του λαϊκού αντιφασιστικού μετώπου, της κοινοβουλευτικής διεκδίκησης της αστικής κυβέρνησης σε συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία, με στόχο την αποτροπή του φασισμού και του πολέμου. Αυτός ο μεταβατικός στόχος συμμετοχής των κομμουνιστών στη διακυβέρνηση σε καπιταλιστικό έδαφος οδήγησε στον εγκλωβισμό του κινήματος κάτω απ’ τη σημαία της αστικής δημοκρατίας. Έτσι παραμερίστηκε η προετοιμασία και η κλιμάκωση της πάλης για την εργατική εξουσία.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των αρνητικών συνεπειών αυτών των επιλογών είναι το λαϊκό μέτωπο της Γαλλίας. Σχημάτισε κυβέρνηση το ’36 με εκλογική νίκη 57%, μετά από μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Το Γαλλικό ΚΚ, που έλαβε 15%, στήριξε την αστική κυβέρνηση χωρίς να συμμετέχει.
Στην αρχή η κυβέρνηση πήρε ορισμένα μέτρα ανακούφισης του λαού, έδωσε κάποιες αυξήσεις, κατοχύρωσε το 40ωρο. Στη συνέχεια, όμως, προχώρησε σε υποτίμηση του φράγκου για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του γαλλικού κεφαλαίου και ανέχθηκε τη μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού που επιδείνωσε την κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων. Δεν πρόσφερε καμιά στρατιωτική βοήθεια στις αντιφασιστικές δυνάμεις της Ισπανίας. Παρότι η σύνθεση της Βουλής δεν άλλαξε, στο εσωτερικό της κυβέρνησης έγιναν αλλαγές. Το ’39 η γαλλική κυβέρνηση παρέδωσε στον Φράνκο πλοία του ισπανικού πολεμικού στόλου και του επέστρεψε το χρυσό που κρατούσε ενέχυρο από το ’31. Την ίδια χρονιά έθεσε εκτός νόμου το Γαλλικό ΚΚ, μετά την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ. Τελικά η Βουλή του ’36 επέτρεψε το σχηματισμό της κυβέρνησης Πετέν, της συνεργασίας με τη ναζιστική Γερμανία. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους…».
