Παρασκευή βράδυ… Λίγο πριν τα φώτα χαμηλώσουν και πέσει η αυλαία στη χριστουγεννιάτικη πόλη των Τρικάλων. Περπατώ στους δρόμους τις πόλης. Μία βόλτα μοναχική. Από εκείνες που κάνεις για να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να συλλογιστείς και να ανασυνταχθείς.
Της Βιβής Μαργαρίτη
Πόσο φωτεινή φαντάζει η πόλη αυτή την ώρα!!! Μία ώρα που δεν έχει πολύ κόσμο που να μου χαλάει τις στιγμές της απομόνωσης που αναζητώ. Κοιτάζω γύρω μου, λαμπιόνια και φωτάκια παντού. Μακάρι αυτές οι εικόνες να κρατούσαν για πάντα. Μακάρι να ήταν κάθε μέρα Χριστούγεννα. Αλλά πάλι αν ήταν κάθε μέρα Χριστούγεννα, δεν θα ήταν τίποτα τόσο όμορφο και διαφορετικό.
Κάθομαι για λίγο στη γέφυρα του Ληθαίου. Αυτή την ώρα η θερμοκρασία πρέπει να είναι κάτω από το μηδέν. Τα χνώτα μου κάνουν σχέδια στον αέρα. Αλλά δεν με νοιάζει…Οι λίγοι περαστικοί κουλουριασμένοι στα παλτώ τους περνούν ήσυχα δίπλα μου σαν να έχουν καταλάβει και να μη θέλουν να χαλάσουν τη μαγεία της στιγμής.
Πόσος κόσμος πέρασε και φέτος από εδώ. Πόσες χιλιάδες φωτογραφίες έβγαλαν ντόπιοι και περαστικοί με φόντο το ποτάμι. Τούτη την ώρα βλέπω την πόλη με άλλα μάτια. Με τα μάτια του επισκέπτη που εκστασιάζεται όταν κάθεται σε τούτο το παγκάκι για πρώτη φορά κι αντικρίζει τα παγωμένα νερά του ποταμού να κυλούν. Αυτή την ώρα μου φαίνεται πως κυλούν πιο αργά από κάθε άλλη φορά. Σαν να θέλουν να καθυστερήσουν το χρόνο. Λίγες ώρες έμειναν πριν κλείσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία. Πόση χαρά φέρνουν τα Χριστούγγεννα και πόση θλίψη όταν τελειώνουν. Άντε πάλι πίσω στην καθημερινότητα. Άντε πάλι πίσω στα συνηθισμένα – όχι απαραίτητα άσχημα -, άντε πάλι πίσω στη ρουτίνα.
Είναι από τις ώρες που θα ήθελα να θυμάμαι για πάντα, από τις εικόνες τούτης της πόλης που δεν με γέννησε, ούτε με μεγάλωσε, αλλά με ωρίμασε. Βγάζω τη φωτογραφική μου μηχανή από την τσάντα κι αρχίζω να τραβώ φωτογραφίες. Αυτές τις εικόνες θέλω να τις μοιραστώ, αυτές τις εικόνες θέλω να τις κρατήσω ως μία γλυκιά ανάμνηση και των φετινών Χριστουγέννων, μέχρι να έρθουν τα επόμενα Χριστούγεννα…
