Εκδήλωση τιμής στις μαχήτριες του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας(ΔΣΕ) πραγματοποίησε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στη Φαρκαδόνα. Η εκδήλωση έγινε στα πλαίσια της συμπλήρωσης 70 χρόνων από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ) 1946 -1949.
Στην εκδήλωση προβλήθηκε πλούσιο αρχειακό υλικό και διαβάστηκαν –από μέλη της ΚΝΕ-μαρτυρίες μαχητριών και μαχητών του ΔΣΕ που βρίσκονται στη ζωή . Παρουσιάστηκαν μαρτυρίες της Ελένης Παπαθανασίου από το Γριζάνο, μαχήτριας Ιππικού , της Ασπασίας Σταμούλη , επίσης από το Γριζάνο, της Ελένης Χριστοδούλου από το Διάσελλο , καθώς και του Γιώργου Παπαευθυμίου από το Διάσελλο.
Ταυτόχρονα , εκτέθηκαν στο κοινό οι νέες εκδόσεις του ΚΚΕ για το ΔΣΕ , όπως η συλλογή ντοκουμέντων και το λεύκωμα από το φωτογραφικό αρχείο του Απόστολου Μουσούρη (οπερατέρ του ΔΣΕ)
Η εκδήλωση αποτέλεσε μιας πρώτης τάξης ευκαιρίας για την παρουσίαση των ιστορικών διδαγμάτων που αντλούμε από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ , τα οποία παρουσιάστηκαν μέσα από την πολιτική ομιλία της Μαρίας Γαβαλά , μέλους του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ ή οποία μεταξύ άλλων τόνισε:
«Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός. Αποτελεί μία από τις κορυφαίες σελίδες της ταξικής πάλης στη χώρα μας, δίνοντας απαράμιλλα διδάγματα για το σήμερα, τα σύγχρονα «καθήκοντα» της ταξικής πάλης.
Το ΚΚΕ μελετά με περηφάνια, χωρίς εξωραϊσμούς, την ιστορία του, που σημαντικό τμήμα της αποτελεί ο αγώνας του ΔΣ. Το θέμα ασφαλώς απασχολεί την αντίπαλη μας τάξη, την αστική, και τα πολιτικά, όπως και πιο ειδικά, επιστημονικά, ιστορικά επιτελεία της.
Ανεξάρτητα από διαφορετικές αποχρώσεις που υπάρχουν, στην προσέγγιση του εμφυλίου από την αστική και οπορτουνιστική γραμμή της ιστοριογραφίας, τελικά υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, «ποτέ πια αδελφοκτόνος – όπως τον λένε- πόλεμος» . Ή και σε μια πιο επιθετική εκδοχή της ίδιας γραμμής, «γιατί το ΚΚΕ ξύνει πληγές, επιδιώκει τον εμφύλιο;»
Ας δούμε λοιπόν τα γεγονότα. την εγκατάσταση στην Ελλάδα μετά την απαράδεκτο συμβιβασμό της Βάρκιζας, 50.000 βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων, την μη εκκαθάριση του στρατού από δωσίλογους, την τρομοκρατική δίωξη ΕΑΜιτών και ΕΛΑΣιτών, την συγκρότηση του νέου αστικού στρατού μετά το 1944, με βασικό στήριγμα τους ταγματασφαλίτες, τους εθνικόφρονες, την εξάπλωση παλιών και νέων παρακρατικών συμμοριών.
Η περιοχή μας, όπως και πολλές περιοχές της πατρίδας μας, έχει πλούσια και πικρή πείρα, από όλα τα παραπάνω, για παράδειγμα, ποιος δεν έχει ακούσει ιστορίες από τους δικούς του, για τις συμμορίες του Σούρλα, του Καλαμπαλίκη και άλλων; Άλλωστε γνωστές φασιστικές και φασιστοειδείς ομάδες της περιοχής οργανώνουν και εκδηλώσεις τιμής προς κάποιους απ’ αυτούς!
Διώχθηκαν μαζικά κομμουνίστριες, κομμουνιστές, άλλοι αγωνιστές, αυτοί που απελευθέρωσαν τη χώρα, από την τριπλή φασιστική κατοχή. Παρά τα προγραμματικά προβλήματα, το Κόμμα μας σωστά και καίρια πήρε την απόφαση στη 2Η Ολομέλεια της ΚΕ, το Φλεβάρη του 1946, για τη διοργάνωση της «μαζικής λαϊκής αυτοάμυνας», όπως τότε τέθηκε το ζήτημα.
Είναι αντικειμενικό, νομοτελειακό, ότι στην αρένα της πάλης των τάξεων, η πάλη αυτή θα οξύνεται σε ιστορικές καμπές, ανεξάρτητα από την αστική φιλολογία της «εθνικής πάλης». Και τότε αυτό εκφράστηκε, οι δυο ιστορικά αντίθετες τάξεις, από τη μια η εργατική τάξη, ο λαός, και από την άλλη η αστική που ανασυγκροτούνταν μέσω του κράτους της, που τμήμα του βασικό είναι ο αστικός στρατός.
Πρωτόγνωρη η συμμετοχή γυναικών στο ΔΣΕ
Πώς όμως και γιατί η γυναίκα της εργατικής τάξης χειραφετήθηκε εκείνα τα χρόνια, μέσα στη φωτιά του αγώνα;
Ας βάλουμε το ερώτημα, γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχο ιστορικό προηγούμενο συμμετοχής γυναικών στον αντίπαλο στρατό, τον αστικό;
Είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του Κόμματος, ως επαναστατική πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, που είχε ανοίξει το δρόμο θεωρητικά και με πρακτική πολιτική δράση, πολύ νωρίτερα, σ’ αυτή την κατεύθυνση. Έχοντας εντοπίσει ότι η ταξική διαίρεση της κοινωνίας είναι η μήτρα που γέννησε και διατήρησε, που διατηρεί ακόμα και σήμερα, αναχρονιστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε βάρος των γυναικών ακόμα και μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης, του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Η γνώση από τις νεώτερες γενιές αυτής της πρακτικής πολιτικής πείρας, είναι στόχος για το ΚΚΕ, που σας καλούμε να υιοθετήσετε, να συμβάλλετε καθεμιά και καθένας, όχι μόνο για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, αλλά για να φωτιστεί το «πώς» κατορθώθηκε να μην υπάρχει ως σήμερα ιστορικό προηγούμενο τέτοιας γυναικείας συμμετοχής .
Στα τέλη του 1948 πάνω από το 20% των μελών των λαϊκών οργάνων ήταν γυναίκες. Η γυναίκα στην Ελεύθερη Ελλάδα για πρώτη φορά πήρε μέρος σε εκλογές, εξέλεξε και εκλέχτηκε. Οργάνωναν παιδικά συσσίτια, δούλευαν στην επαγρύπνηση, στα Λαϊκά Συμβούλια και τα Λαϊκά Δικαστήρια στην Ελεύθερη Ελλάδα. Σε πολλές δύσκολες καταστάσεις, οι γυναίκες φρόντιζαν να εμψυχώνουν με το δικό τους ξεχωριστό τόνο αισιοδοξίας τους μαχητές και τις μαχήτριες.
Στο ΔΣΕ αποτελούσαν περίπου το 1/4 της συνολικής του δύναμης. Στα μάχιμα τμήματα του ΔΣΕ, το 30% των μαχητών. 1027 γυναίκες αναδείχτηκαν στο βαθμό του αξιωματικού και υπαξιωματικού του ΔΣΕ. Αρκετές ήταν οι μαχήτριες που τιμήθηκαν με διακρίσεις ηθικής αμοιβής για τη δράση τους. 55 πήραν μετάλλιο ανδρείας, 244 πήραν προαγωγή για ανδραγαθία, ενώ εκατοντάδες κέρδισαν έπαινο. Η περιοχή μας έδωσε απαράμιλλα παραδείγματα ηρωισμού και θυσίας τέτοιων γυναικών κομμουνιστριών, αγωνιστριών.
Κοντά σε αυτές που πολεμούσαν με το όπλο, έδιναν τη μάχη οι τραυματιοφορείς, οι τηλεφωνήτριες, οι νοσοκόμες, οι σαμποταρίστριες. στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή και στα μετόπισθεν του εχθρού, με το σκόρπισμα προκηρύξεων, τη μετάδοση ειδήσεων, την οργάνωση λαϊκών διαμαρτυριών, ως σύνδεσμοι ή συγκεντρώνοντας πληροφορίες.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ
