Οι σχέσεις ανάμεσα σε δύο έφηβες, στο μεταίχμιο της ενηλικίωσής τους βρίσκονται στο επίκεντρο του νεανικού μυθιστορήματος της Μαίρης Σάββα Ρουμπάτη «Δεν είμαι η αδελφή μου». Πρόκειται για την κραυγή μίας 15χρονης που αρνείται να «συμφιλιωθεί» με τις ταμπέλες που της «κολλάει» ο περίγυρός της και τις διαψεύδει, τονίζοντας πως ο καθένας μας είναι ένα και μοναδικό όν σ’ αυτόν τον κόσμο, με τα απόλυτα δικά του χαρακτηριστικά. Η Μαίρη Σάββα Ρουμπάτη μας παρουσιάζει το βιβλίο της και το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, μας μιλάει για την εφηβεία, τις συγκρίσεις, τις ετικέτες, τους προβληματισμούς και τη μοναδικότητα των ανθρώπων.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-«Δεν είμαι αδελφή μου»… Πείτε μου με δύο λόγια τι πραγματεύεται το βιβλίο σας.
-Είναι η προσωπική αφήγηση μιας 15χρονης που περνάει από όλα όσα μπορεί να περάσουν σήμερα τα παιδιά στην ηλικία της. Οικογένεια, σχολική ζωή, φλερτ, φιλίες, αλλά και πιο «δύσκολες» καταστάσεις, πιο «οριακές» αλλά διόλου σπάνιες. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά περνάνε από το φίλτρο του ανταγωνισμού με την αδελφή της. Αυτό είναι το επίμαχο σημείο, αυτό και ο γόρδιος δεσμός της ιστορίας.
-Πως προέκυψε ο τίτλος;
-Είναι η κραυγή της νεαρής κοπέλας προς τον περίγυρό της, την οικογένεια, τους φίλους της. Το φωνάζει σε όλους. «Δεν είμαι η αδελφή μου». Σας είπα είναι η προσωπική της αφήγηση.
-Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται;
-Σε ηλικίες από 13 και άνω και φυσικά, στους γονείς.
– Εφηβεία: Πρέπει να μας τρομάζει; Οι γονείς θεωρούν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ως μία από τις πλέον δύσκολες στην ανατροφή των παιδιών τους.
-Σίγουρα είναι μια από τις πιο δύσκολες χρονικές περιόδους για τους γονείς. Διαχειρίζονται το άγνωστο, αισθάνονται την απόρριψη, βρίσκονται μπροστά σε κάτι που δεν είναι αυτό που «έφτιαξαν», κάνουν ό,τι μπορούν για να πλησιάσουν, όμως οι πιθανότητες επιτυχίας είναι ελάχιστες, η συνταγή δεν δουλεύει, γιατί άλλωστε, έτσι πρέπει να γίνει! Ο έφηβος περνάει κι ο ίδιος δύσκολα, είναι όμως η εποχή του απογαλακτισμού, η περίοδος που παίρνονται οι αποστάσεις από την οικογένεια, το σπίτι, τις επιλογές των άλλων.
– Πόσο δυσκολεύουν οι συγκρίσεις τη ζωή μίας δεκαπεντάχρονης;
-Πολύ. Ζει μέσα στην άχαρη εποχή της εφηβείας, έχει και τον ανταγωνισμό με την «σπουδαία» της αδελφή! Λίγο είναι;
– Οι «ετικέτες» που βάζουμε σε έναν έφηβο τον ακολουθούν για όλη του τη ζωή;
-Η πρωταγωνίστρια διαψεύδει τις ετικέτες. Δεν είναι αυτό που θέλουν να βλέπουν οι άλλοι. Ούτε αυτή, ούτε η αδελφή της.
– Ο καθένας μας είναι ένα και μοναδικό όν σ’ αυτόν τον κόσμο, με τα απόλυτα δικά του χαρακτηριστικά. Είναι το βιβλίο σας μία προτροπή να αντιμετωπίζουμε τους έφηβους ως μοναδικά όντα;
-Εάν κάτι μαθαίνουμε από την εφηβεία είναι ακριβώς αυτό. Ο έφηβος δεν είναι μικρογραφία του γονιού. Αυτό ακριβώς θέλει να βγάλει από πάνω του. Είναι μοναδικό όν. Ούτε μοιάζει με τον αδελφό, την αδελφή, το φίλο, τη γιαγιά, κανέναν. Τα χρόνια της εφηβείας είναι και για τον ίδιο, ή την ίδια, μια επώδυνη περιπέτεια, αλλά εάν πετύχει στη μίξη των συστατικών που θα ανακατέψει, θα καταλήξει σε μια προσωπικότητα δική του, ή δική της, μοναδική.
– Έχετε βάλει «πλώρη» για το επόμενο βιβλίο σας;
-Γράφω πάντα. Συχνά γράφω παραμύθια, ή ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά. Εκεί δείχνει και η « πλώρη» μου.
Comments 1